ผมกับเพื่อนคนนี้เป็นเด็กซิ่วมาเรียนปีหนึ่งที่เดียวกันด้วยอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกันทำให้เราสนิทกันมาก 

…มากจนเกินไป จนทะเลาะกัน

 

ครั้งล่าสุดเป็นการการะทำที่ไร้สติของผมที่ทำในสิ่งที่เพื่อนผมเกลียดที่สุด จนถึงขั้นโกรธจะตัดเพื่อนกัน 

มันจึงเกิดเป็นความเศร้าเสียใจกับกระทำของตัวเองที่ไม่มีสตินึกคิด

ตัวผมเป็นโรคซึมเศร้า​ด้วย เลยควบคุมความคิดอารมณ์​ตัวเองไม่ได้นัก 

ผมเครียด เสียใจมาก พยายามง้อพยายามขอโทษให้ถึงที่สุดเพราะกลัว 

…กลัวจะเสียเพื่อนคนสำคัญ​คนนี้ไป 

 

จากคำพูดของผมประโยคหนึ่งที่ว่า 

“ถึงครั้งนี้กูจะทำให้มึงโกรธเกลียดด้วยความตั้งใจหรือไม่นั้นกูก็ขอโทษจากใจ สำหรับที่ๆผ่านมาระยะ 1 ปี กูไม่เคยเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับมึงเลยหรอ ความรู้​สึกคำพูดที่เคยพูดออกมาจากใจกันมันไม่มีความหมายของคำว่าเพื่อนกันเลยหรอ?”

เมื่อผมพูดจบเพื่อนผมก็เงียบแล้วเหมือนคิดอะไรอยู่ สุดท้ายเพื่อนก็ยอมให้อภัยแล้วเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม 

แต่ก็บอกว่าอาจจะไม่เหมือนเดิมนะ 

ซึ่งผมก็เข้าใจว่าคงไม่เหมือนเดิมอยู่แล้ว 

ผมก็ให้สัญญา​ว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมจะทำอะไรก็จะมีสติให้มาก 

 

หลังจากวันนั้นมาผมก็ทำให้เพื่อนเชื่อให้เพื่อนเห็นว่าผมกำลังปรับตัว 

แต่ด้วยความที่ไม่เหมือนเดิมมันทำให้ผมรู้สึกว่า…ผมเสียเพื่อนคนๆนั้นไปแล้ว… 

เขาไม่เล่นตบมุกกับผม 

ผมชวนไปไหนก็ปฏิเสธ​ตลอด 

ไปไหนกับเพื่อนคนอื่นแต่ไม่ชวนผม 

เขาทำเหมือนผมไม่ใช่เพื่อนไปแล้ว… 

 

แต่ก็มีบางครั้งที่เขาเหมือนเผลอตัวเองทำปกติกับผม แล้วพอเขาคิดอะไรได้ก็ทำไม่ใส่ใจ เหมือนเขาทดสอบเล่นกับความรู้สึ​กของผม 

ระยะเวลาผ่านมาก็ 1 เดือนแล้ว…

ผมรู้สึกอึดอัดได้แต่เก็บเอาไว้ เหงาตลอดเวลา ซึมเศร้า​หนักกว่าเดิม 

จนมันท้อแล้วอยากหยุดความสัมพันธ์​ไว้แค่นั้น แต่ก็ทำไม่ได้ 

เพราะผมคิดเสมอว่า เพื่อนสนิทยังไงก็คือเพื่อนสนิท 

ถ้าเขาอยากตัดขาดกับเราเขาคงตัดสินใจตัดไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว คงไม่มาพิสูจ​น์ตัวเราจนถึงตอนนี้ 

แล้วผมยังเห็นแสงแห่งความหวังตลอดเวลา ตราบใดแสงนั้นยังไม่ดับผมก็จะไม่หยุดอยู่แค่นี้