ตัวหนูเองเป็นคนขี้เหงาและขี้เบื่อมากๆ

เป็นคนชอบอยู่กับคนอื่น ในขณะที่บางทีก็ชอบอยู่คนเดียว

 

หนูเคยคบกับคนคนนึงเมื่อต้นปีที่ผ่านมา

และเพิ่งเลิกกันไปเมื่อประมาณ 3 เดือนก่อน

 

ความเหงาในชีวิตหนูมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนที่หนูย้ายมาเข้าชั้น ม.4 ที่โรงเรียนอื่น

หนูมาเหมือนตัวคนเดียวทั้งๆที่เพื่อนในกลุ่มก็มาด้วยกัน แต่ก็ไม่ใช่คนที่หนูสนิทที่มาด้วยกัน

ในตอนแรกๆมายังไม่เจอปัญหาอะไร

แต่ด้วยความที่สังคมที่นี้ต่างจากโรงเรียนเดิมมากๆ

หนูได้แต่โทรไประบายกับแม่และเพื่อนสนิททุกสัปดาห์

 

จนมาเทอม 2

เพื่อนในกลุ่มตอนนั้นก็เริ่มมีปัญหา รวมถึงปัญหาระหว่างเพื่อนในห้อง

แถมยังได้ยินข่าวมาว่ามีเพื่อนที่ไม่ชอบตัวหนูอยู่พอสมควร 

ตอนนั้นชีวิตดูสับสนและเคว้งไปหมดเลย

 

มันเป็นช่วงพอดีกับที่แฟนที่เพิ่งเลิกเข้ามาในชีวิต

ตอนนั้นก็มีเค้า มีเพื่อนและรุ่นพี่ที่สนิทค่อยรับฟัง

คอยปลอบเวลาร้องไห้

จนคิดว่าตัวเองไม่ต้องเหงาแล้ว

 

แต่จนเมื่อ 3 เดือนก่อน

หนูมีปัญหากันจนเป็นเหตุให้ต้องเลิกรากันไป

หลังจากนั้นเหมือนอะไรในชีวิตหายไป

จากที่ไปไหนก็มีเค้าอยู่เป็นเพื่อน

มีปัญหาอะไรก็มาเล่าให้เค้าฟัง

 

ในตอนแรกๆเราก็ยังคุยกัน

แต่หลังๆมาหนูเริ่มไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยเล่นกับเค้าแล้ว

ชีวิตตอนนั้นมันเหงามาก 

อาจจะเพราะต้องทนในที่เดิมๆที่ไม่มีเค้า

ในตอนแรกพอไปที่ที่เคยไปที่ที่เคยอยู่ด้วยกัน หนูร้องไห้ออกมาตลอดเลย

ตอนที่คบกันคู่ของหนูมันดีมากดีจนหลายคนไม่คิดว่าเราจะเลิกกัน

 

จนตอนนี้การเลิกกันครั้งนั้นก็ทำให้หนูกลัวการเริ่มให้

กลัวที่จะต้องเสียใครไปอีก

แม้แต่ตอนนี้เพื่อนที่ไม่รู้ว่ายังไง ก็ภาวนาให้คิดกันเราแค่เพื่อนก่อน 

เพราะกลัวและไม่พร้อมที่จะเจอความเหงาอีกถ้าต้องเลิกกัน