ความเหงาเป็นสิ่งที่ไม่เคยนึกเคยฝันเลยว่าจะเจอกับตัวเอง

 

ตอนเด็กๆจำได้ว่าเป็นเด็กที่สามารถสนุกผ่านจินตนาการตัวเอง อิสระ ไร้ซึ่งแรงกดดัน แต่พอโตขึ้นความกลัวก็เริ่มเกาะกินใจ

….เด็กในวันนั้นหายไปไหน…

 

ไม่มีเสียงตอบรับ…

 

ทุกๆวันใช้ชีวิตกับคำถามที่ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ ? 

 

เมื่อความกลัวเข้าถึงแก่นก็ทำให้รับรู้ได้ว่าโลกนี้มันช่างแย่เสียเหลือเกิน 

และความเศร้าก็เริ่มตามมา 

 

เราเถียงกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา 

จนสุดท้ายต้องเว้นระยะจากทุกคน 

เพื่อให้ทุกคนไม่มาเจ็บปวดกับสิ่งเหล่านี้

 

มันยากที่จะต่อสู้กับมันมากๆ 

 

วันนี้พยายามยอมรับและกอดมันไว้ ภาวนาว่า เด็กคนนั้นจะกลับมา…

ได้แต่เหม่อมองท้องฟ้า ถ้าสักวันเราเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งสวยงาม มันคงจะดีไม่ใช่น้อย