ฉันตัดสินใจออกจากกลุ่มมา เพราะความรู้สึกโดดเดี่ยว

และหลังจากนั้นมา…ฉันก็อยู่ตัวคนเดียว

 

เป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้แม้กระทั่งบรรดาอาจารย์เอือมระอา

ทำให้เพื่อนๆทอดทิ้งฉัน และได้เริ่มต้นใหม่อย่างมีความสุข

(ในขณะที่ตอนที่มีฉันอยู่ ทุกคนคงรู้สึกเหนื่อยและเบื่อหน่าย)

 

แต่ถึงอย่างนั้น…ความรู้สึกเจ็บที่ไม่ว่าใครๆก็ต่างก้าวต่อไปข้างหน้าโดยลืมฉันไปแล้ว

(ไม่สิ ไม่สนใจการมีอยู่ของฉันอีกแล้ว) ยังแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนชาไปทั้งตัว

ฉันไม่สามารถหันหน้ามองพวกเขาได้อีก

ฉันกลัวที่ได้ยินเสียง หรือรับรู้เกี่ยวกับพวกเขา

ฉันขอแยกห้องนอนกับพ่อแม่เพื่อจะได้ร้องไห้ตอนกลางคืนได้อย่างเต็มที่

ฉันไม่กล้าลุกออกจากเตียงเพื่อเริ่มต้นวันใหม่

 

แม้เรื่องดังกล่าวจะผ่านมาสักพักใหญ่ๆแล้ว 

แต่…ฉันก็อดนึกไม่ได้ว่า ฉันมันเป็นได้แค่ “พวกเรียกร้องความสนใจ” ใช่ไหม

ฉันมันไร้ค่า…

ฉันมันน่ารังเกียจ…

 

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันควรจะหายไป…จะได้ไม่เป็นภาระของใครอีก

แต่…ที่ฉันยังอยู่

เพราะฉันมันขี้ขลาดเกินกว่าที่จะเสี่ยง

หรือ

เพราะลึกๆแล้ว ฉันยังหวังว่าฉันจะยังเป็นประโยชน์ เป็นความสุขของใครได้อีก

(ทั้งๆที่ไม่เห็นทางเช่นนั้นเลย)

 

ฉันกลัวที่จะมีชีวิตอยู่ แต่ฉันก็กลัวที่จะถูกทอดทิ้งไปเช่นกัน