การที่เรามองว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี

แต่วันหนึ่งสิ่งที่คิดมันไม่จริงขึ้นมาคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่เหมือนกัน

 

จะต้องรู้สึกอย่างไรดีถ้าคนที่เรายกให้เขาเป็นเพื่อน

เขาไม่เคยมองเราเป็นเพื่อนเลย

จะต้องทำหน้าอย่างไร ถ้ารู้ว่าเขาพูดถึงเราด้วยท่าทางและสีหน้า

ที่บ่งบอกถึงความรังเกียจและไม่ชอบเรา ในตอนที่เราไม่รู้

 

จะต้องทำตัวอย่างไรถ้าตอนที่เรายิ้มให้เขา

แล้วเขาก็ยิ้มกลับมาแบบไม่มีอะไร 

ทั้งที่จริงๆก่อนหน้านั้นเขาพูดจาทำร้ายจิตใจเรามาก่อน

 

เรื่องมันก็ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว 

สมัยนั้นมีกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่

เพื่อนน่ารักคุยกันได้ สนิทกันช่วยเหลือกัน

แต่พอนานๆเข้า มันกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น

 

การมีตัวตนอยู่ในกลุ่มกลับไม่เคยมีความสุขและอึดอัด เหงา เศร้า

แต่นั่นยังไม่ร้ายแรงเท่ากับการที่นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อน

แล้วได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดถึงเรา ด่าว่าเรา พูดจาทำร้ายจิตใจ

โดยที่พวกเขาคงไม่คิดว่าเราจะรับรู้ เพียงเพราะเราใส่ “หูฟัง”

 

อาจจะเป็นความโชคดีในความโชคร้ายก็ได้

พอรู้แบบนั้น การถอยห่างออกมากลับทำให้อะไรชัดเจนมากขึ้น

พวกเขาเปิดเผยในการที่ไม่ชอบเรา และทำให้เราเลือกเดินออกมา

 

การเดินออกมาช่วยชีวิตเราได้เยอะมาก 

แม้จะถูกต่อว่าจากคนที่เคยเรียกว่าเพื่อน

แต่การได้เดินออกมา ทำให้ได้เจอคนที่เขาทำให้เราไม่รู้สึกอึดอัดกับการอยู่ในกลุ่ม

คนที่มองว่าเราเป็นเพื่อน

ขอบคุณประสบการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกเข้มแข็ง

และการผ่านเรื่องแย่ๆมาได้ มันบอกตัวเราเองเสมอว่า “เธอเก่ง”