หนูเป็นเด็กที่ไม่อยากโตค่ะ 

เป็นเด็กที่ไม่ค่อยยุ่งกับใคร มักมีพื้นที่ส่วนตัวสำหรับตัวเอง 

หลายๆครั้งหนูชอบมองคนที่เดินผ่านไปมา ทั้งเพื่อน พ่อ แม่ หรือว่าผู้ใหญ่วัยทำงานหลายๆคน

 

ตัวหนูเป็นเเบบนี้มาตั้งแต่ช่วง ม.3 ซึ่งกำลังจะเข้าสู่ช่วง ม.ปลาย 

มันเป็นครั้งแรกที่ทำให้มีความรู้สึกที่กลัวการเติบโต 

รู้สึกว่าข้างหน้ามันต้องมีอะไรที่เราทำไม่ได้ 

 

อีกไม่นานเราต้องเริ่มเป็นเหมือนพี่ ม.ปลาย บางคนที่นั่งเครียดอ่านหนังสือ 

เหมือนพี่ ม.ปลาย บางคนที่ชีวิตดี แต่ต้องแลกมาด้วยความพยายามที่สูงมากๆ 

หลายๆครั้ง หนูมองว่าเรื่องพวกนี้มันน่ากลัว 

หนูอยากเป็นเด็กที่มีคนคอยหัวเราะเล่น 

เป็นเด็กที่ไม่ต้องทำอะไรเลยทั้งสิ้น 

ทำแค่ในสิ่งที่ตัวเองชอบไปก็พอแล้ว 

 

จนเมื่อขึ้นม.ปลาย สิ่งที่หนูกลัวก็เป็นจริงๆ

หนูต้องอ่านหนังสือ หนูต้องตั้งใจ ต้องพยายาม
ต้องทุ่มเวลาอีก 3 ปี เพื่ออนาคตข้างหน้าซึ่งเป็นรั้วมหาลัยที่เราต้องเข้าไปเรียน 

และพอเราจบมหาลัย ก็จะเป็นสถานีต่อไปที่เราไม่อยากไปถึงที่สุด 

คือการเป็นผู้ใหญ่เเละทำงาน 

 

ตอนนี้มีแต่ความคิดว่า 

นี่เราใกล้จะเป็นผู้ใหญ่เเล้วหรอ 

เราใกล้จะต้องเป็นเหมือนคนพวกนั้นแล้วสินะ 

เรากำลังจะต้องนำชีวิตทีเหลือจากนี้ มาเผชิญกับการเติบโตที่ไม่มีใครบอกได้ว่าจะเป็นยังไง 

 

หลายๆครั้งที่มีญาติหรือครูบอกหนูว่า “เธอโตแล้วนะ”

มันทำให้หนูอยากหันไปบอกว่า 

“หนูยังเป็นเด็กค่ะ”

บางที นอกจากหนูจะอยากเป็นเด็กอยู่ หนูอาจจะกลัวอนาคตด้วยก็ได้มั้ง