เคยรู้สึกว่าที่บางที่มันไม่เหมาะให้คนแบบเราอยู่ไหมคะ?

รู้สึกแปลกแยกทุกครั้งที่อยู่บ้าน ทั้งที่มันคือบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก

แต่กลับสบายใจเมื่อตอนตัดสินใจเดินออกมาเผชิญโลกกว้าง 

รู้สึกว่าข้างนอกมันทำให้เราเป็นตัวเองมากขึ้น 

ไม่รู้จักใคร ไม่มีใครรู้จักเรา ไม่ต้องแคร์สายตาคนอื่นมอง ไม่มีคำนินทาว่าร้าย 

 

เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนเลยค่ะ เพื่อนสนิทจริงๆก็อยู่ห่างกัน 

เวลาอยู่บ้านก็ชอบเก็บตัว อ่านหนังสือ ดูทีวี 

ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายด้วย

และจะหงุดหงิดทุกครั้งที่ต้องพูดคุยกับผู้คน

 

บ้านเราเป็นร้านขายของ แต่เราไม่ชอบพูด มากสุดก็แค่ยิ้ม 

เราอยากมีพื้นที่ที่สงบๆส่วนตัว 

แต่ที่บ้านไม่ใช่…

มันเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม 

ผู้คนโห่ร้องคุยกันเสียงดัง 

พูดจานินทาคนนั้นทีคนโน้นที 

 

เราเกลียดการนินทา 

เกลียดคนพูดคำหยาบๆ 

แม้กระทั่งคนที่บ้านนินทากันเองเรายังไม่ชอบ 

 

มีครั้งหนึ่งที่เราเผลอทำกิริยาไม่ดีออกไป 

เหวี่ยงใส่คนที่มานั่งคุยที่บ้าน 

เรารู้ว่ามันไม่ดี ตอนนั้นห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย
เดินเข้าไปในห้อง ร้องไห้คนเดียว 

 

มันเสียใจมาก 

คิดกลัวว่าคนคนนั้นเขาจะเกลียดเราไหม 

กลัวว่าเขาจะมองเราเป็นคนไม่ดี 

ทั้งที่ในสายตาของใครหลายๆคน มองว่าเราเรียบร้อย น่ารัก 

 

วันนั้นทั้งวันอยู่ในอาการซึมตลอดเวลา 

แม่โทรมาหา…จนได้เปิดใจคุยกัน 

เราไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากอยู่ที่บ้าน 

มันเหงา มันเคว้ง มันอึดอัด 

มันไม่เป็นตัวของตัวเอง 

แม่บอกว่าแม่เข้าใจ แต่ให้เราปรับตัว เพราะเราก็ต้องใช้ชีวิตในสังคม 

 

เราพยายามนะ พยายามมาตลอด และจะพยายามต่อไป

ไม่ค่อยมีใครเข้าใจความรู้สึกแบบนี้เลย 

แม้แต่ตัวเราก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเอง

บางทีอยากระบายสิ่งเดียวที่ทำได้คือเขียนไดอารี่ เล่าให้ตัวเองฟัง ทบทวนตัวเอง

 

ออกมาอยู่ไกลบ้านแบบนี้ มันเหงานะ 

คิดถึงคนที่บ้านแหละ 

แต่…มันสบายใจกว่า ไม่อึดอัด เป็นตัวของตัวเอง

ความรู้สึกนี้มันอาจจะทั้งเหงา เศร้า และกลัวปะปนกันไป…