ความกลัวที่จะศูนย์เสียมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากๆ
ยิ่งเป็นเรื่องความรัก เหมือนเดินบนเส้นด้ายที่ถ้าตกลงไปก็จมอยู่กับความเศร้า
และถ้าเค้าหันกลับมาประคองก็จะมีความสุขเหมือนลอยได้
แต่ถ้าเราหยุดและไม่เดินไปบนเส้นนั้นเลยจะดีกว่ามั้ย ?
เมื่อกลางปีที่แล้วเราได้เลิกกับแฟนที่คบมาตั้งแต่ ม.ปลาย
ตอนนั้นเราอยู่ปี 3 แล้ว
ซึ่งเราทั้ง 2 คนก็ผ่านอะไรกันมาเยอะพอสมควร
ยอมรับเลยว่ามันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์ล้วนๆ
พอเวลาผ่านไปเราไม่รู้สึกอะไรเลย
แต่อยู่ดีๆ เรากลับมาคิดถึงเค้า
เหมือนโดนกดสวิตให้เสียใจ
เราจมอยู่อย่างงั้นไป 2 อาทิตย์
สุดท้ายเราก็พยายามติดต่อเค้าไปพยายามง้อ
เหมือนบาปกรรมมันตามทันนะคะ
เค้าแทบจะไม่สนใจเรา
เค้านิ่งอย่างที่เราคิดไม่ถึง
คงเป็นเพราะเค้าเจ็บช้ำจากเราอยู่ไม่น้อย
วันๆ นึงเรามีหลายอารมณ์
เค้าตอบดีเราก็แฮปปี้
เค้าตอบมาสั้นๆ เราก็เศร้าจนไม่อยากทำอะไร
มันสวิงอย่างงี้เป็นเดือน
ความกลัวที่จะศูนย์เสีย ความกลัวที่จะหยุด
ในตอนที่เค้ากลับมารู้สึกดีกับเรา
ความกลัวที่จะอยู่ไม่ไหว
ยอมรับค่ะว่าแทบเป็นบ้า
เคยคิดจะฆ่าตัวตาย เพราะมันจะได้จบๆ
ถ้าเรื่องลึกลับมีจริง
ตอนนั้นก็คิดเลยว่าจะได้ติดตามเค้าไปทุกๆ ที่
เราทั้งโทรไปหาศูนย์สุขภาพจิต
คุยกับทุนคน
มันอาจจะเบาลงบ้างแต่พอกลับมาอยู่คนเดียว
เราเศร้า เราไม่อยากศูนย์เสียเค้าไป
สุดท้ายเค้าก็ให้โอกาสเรานะ
แต่กว่าจะมาถึงวันนั้น เป็นเวลาเกือบ5เดือนที่เราเศร้าวนไปวนมา
เราขอบคุณทุกคนมากที่คอยอยู่ คอยสู้กับเรา
และก็คงต้องขอบคุณตัวเองที่ผ่านมั้นมาได้ครบ 32
เรารู้ว่าทุกคนต้องมีช่วงที่จะบ้าตายกัน จุดต่ำสุด
แต่ยังไงเราก็ต้องกอดใจเรา
ร่ายกายของเราให้ผ่านมันมาได้
ผลอาจจะดีหรือไม่ดี เราก็ต้องขอบคุณตัวเราเองที่ผ่านมันมาได้