แต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่จำความได้ ไม่มีเพื่อนคบ 

เพราะเป็นคนแปลกๆ ไม่เข้าพวก

โดนหาว่าเป็นคนบ้า เป็นออทิสติก เป็นพวกไม่สมประกอบ อัปลักษณ์ 

 

เพื่อนก็ไม่คบแถมต้องมาถูกล้อเลียนโดยเพื่อนทั้งโรงเรียน 

ไปไหนมีแต่คนล้อ มีคนแกล้ง ถูกไถตังค์ด้วย 

เลยเก็บกดมากๆ เกลียดทุกคน อิจฉาทุกคน เหมือนแพ้แล้วพาล 

 

ช่วงนั้นตัวเองเหมือนส่วนเกินทุกอย่าง เป็นแกะดำ 

ถูกเปรียบเทียบกับคนข้างบ้าน ญาติ พี่น้อง เพื่อน

เลยโมโห อาละวาด ก้าวร้าว

ยิ่งอาละวาด ก็ยิ่งไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ 

 

ฟ้องครูก็ไม่ได้ ครูไม่จัดการให้ ซ้ำโดนครูด่า

นับวันโดนแกล้งหนักกว่าเดิม 

ไม่กล้าพูด หรือฟ้องครู หรือ พ่อแม่ 

เพราะพูดไปก็ถูกซ้ำเติม จนไม่ไว้ใจใครหน้าไหนเลย 

 

จนกลายเป็นเด็กมีปัญหา

โดนแกล้ง และไม่มีใครสนใจ

กลายแรงจูงใจส่วนหนี่งที่อยากหนีออกจากบ้าน 

 

วันนั้นอยากแต่งหน้ามาโรงเรียนช่วงกีฬาสี

แต่งแล้วถูกสั่งให้ลบออก 

ตอนลบก็ระบายอารมณ์ด่าพวกอาจารย์ 

 

อาจารย์ดันได้ยิน แล้วสั่งให้เราต้องเอาดอกไม้ไปกราบมันที่ห้องปกครอง 

กราบไปร้องไห้ไป ทั้งๆที่ไม่ผิด 

จนใกล้สอบวันสุดท้าย รู้ตัวว่าเกรด 0 11 ตัว 

สะสมมา 3 ปีแก้ไม่ออก ขี้เกียจด้วย

ต้องซ่อมด้วยการลอกการบ้านเพื่อน 

เลยคิดในใจว่าที่เรียนไปเพื่ออะไรวะเนี่ย

 

วันนึง เริ่มวางแผนจริงจัง 

เริ่มหาโอกาสหนีออกจากบ้าน

เพราะทนไม่ไหวแล้วกับความกดดันที่แบกรับไว้ 

ชีวิตโรงเรียนและที่บ้านไม่มีความสุขเลย ในชีวิตได้แต่เสแสร้ง 

ช่วงนั้นใจแทบสลาย หดหู่ 

ไม่เข้าใจว่าที่ผ่านมาทั้งชีวิตมัวแต่เสแสร้งอยู่ทำไม เพื่ออะไร

จนสุดท้าย หนีออกจากบ้าน 

 

ผ่านไป 3 เราได้ปล่อยวางเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น 

ถึงแม้จะยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ภายใน 

แต่เราก็สร้างความเข้มแข็งมาโอบกอดมันไว้